2000 թվականից սեպտեմբերի երկրորդ շաբաթ օրը նշվում է որպես Առաջին օգնության համաշխարհային օր։ Նախաձեռնողը Կարմիր խաչի եւ Կարմիր մահիկի միջազգային կազմակերպություններն էին։
Մեր երկրի համար, որը միայն Սպիտակի երկրաշարժի ժամանակ 25 հազար զոհ ունեցավ, առաջին օգնության իմացությունը կենսական անհրաժեշտություն է։ Երկրաշարժից 34 տարի անց բազմաթիվ փոփոխություններ կան, տեղական ու միջազգային կառույցների միջոցներով տասնյակ գրքեր ու ձեռնարկներ են տպագրվել, կազմակերպվում են սեմինարներ, կոնֆերանսներ։ Սակայն որքանո՞վ է տեսական գիտելիքն իրացվում գործնականում, եւ արդյո՞ք բնակչությունը պատրաստ է առօրյայում, աղետի կամ պատերազմի ժամանակ առաջին օգնություն ցուցաբերել։ Սրանք հարցեր են, որոնք միանշանակ պատասխան չունեն։
Արտակարգ իրավիճակների նախարարության «Ճգնաժամային կառավարման պետական ակադեմիայի» «Առաջին օգնության» դասախոս, մասնագիտությամբ ֆիզիկոս Արմինե Պողոսյանը վերհիշում է՝ ինչպես էր երկրաշարժից հետո գնացել Գյումրի՝ փլատակներում մնացած իր կուրսընկերոջը փնտրելու։ Առաջին հերթին դժվար է աղետի գոտում ինքդ քեզ կառավարելը, երբ, ասենք, աչքիդ դիմաց փլուզված ծննդատնից կանանց են դուրս բերում։ «Շատերն ուզում էին օգնել, բայց չգիտեին՝ ինչ անել։ Անգամ փրկարարական աշխատանքները համակարգված չէին։ Խորհրդային միության ժամանակ ոչ ոք գաղափար չուներ երկարատեւ ճզմման համախտանիշի մասին․ լինում էր՝ մարդուն անվնաս հանում էին փլատակներից, եւ շատ չանցած՝ նա մահանում էր։ Չկային հեմոդիալիզի սարքեր։ Իսկ այսօր այս թեմային նույնիսկ միջազգային կոնֆերանսներ են նվիրվում»,- նշում է ՃԿՊԱ դասախոսը, որը երկրաշարժից հետո «Սպիտակ» կամավոր ջոկատի անդամ դարձավ եւ հիմնովին փոխեց իր կյանքը։
Առավել մանրամասն՝ այստեղ