Սպիտակի երկրաշարժից հետո Երեւանի Շինարարների վերապատրաստման ինստիտուտը՝ Խորհրդային Միության տարածքում 6 մասնաճյուղերից մեկը, կենսապահովման հարցերով էր զբաղվում՝ տուժած համայնքներում կառուցելով վրանային տարածքներ, բաշխելով ծածկոցներ։
Ինստիտուտի տնօրենի նախկին տեղակալ, Ճգնաժամային կառավարման պետական ակադեմիայի ռեկտոր, փ/ծ գեներալ-մայոր Համլետ Մաթեւոսյանի հուշերում ժապավենի պես ձգվում են Սպիտակ-Գյումրի քարուքանդ ճանապարհը եւ բլուրը, որը մի քանի օրում ծածկվեց գերեզմաններով։ «Նալբանդի հանդիպակաց Ղարալ գյուղում էինք։ Աղմուկ լսեցի․ տեսնեմ՝ տեղաբնակներից մեկը վիճում է տղաների հետ եւ պահանջում իր այգու կիսաժանգոտ լարը, որով վրանը սեպին էինք ամրացրել։ Երբ դեպի ինձ շրջվեց, հասկացա, որ հայացքը դատարկ է, այնտեղ կյանք չկա։ Տղամարդը ո՛չ լսում էր, ո՛չ հասկանում։ Վիճելն անիմաստ էր․ լարը հետ տվեցինք»,- վերհիշում է գեներալը։
Առավել մանրամասն՝ այստեղ